In het Midden-Oosten ben je best geen romantische cinefiel die niet tegen bloed kan. De censuur is hier namelijk tegen jou gekant als dat het geval is. Laat me dit even nader verklaren.

Neem een willekeurige film waarin 2 mensen met hun lippen op minder dan 5 centimeter van mekaar komen. Wel, indien dit koppel lippen bovenstaande perimeter overschrijdt, gaat de schaar in de pellicule. Je kan dus begrijpen dat films als ‘Love Actually’ of ‘Pretty Woman’ gemiddeld zo’n half uur korter zijn dan in België. De censuur gaat zelfs zover dat we geen getuige mogen zijn van het feit dat de prins op het witte paard de schone slaapster weer tot leven wekt in de Disney klassieker. De ene seconde slaapt ze nog en in het volgende beeld is het hele koninkrijk weer aan het feesten. De kus hebben we echter niet gezien.

Bloed daarentegen loopt hier bijna uit ons TV scherm. En de parental guidance bij de meest bloederige film die je je kan inbeelden zegt meestal dat kinderen vanaf 9 of 12 jaar ertegen kunnen. De Europese filmsensoren zouden er voor zorgen dat zo’n film enkel op DVD op de markt komt, me dunkt.

Op mijn vlucht tussen Amman en Bagdad met de Koninklijke kreeg ik deze ochtend, zoals op de meeste vluchten tegenwoordig, via een televisieschermpje informatie over het traject.

Op een kaartje kon ik volgen hoe we precies van Amman naar Bagdad vlogen. Vervolgens werd een factsheet getoond die de snelheid, hoogte en buitentemperatuur aangaf. Best koud, zo hoog boven de begane grond. Tot nu toe was alles normaal, dat krijg je ook op andere vluchten te zien. Het volgende schermpje vond ik echter uitermate intrigerend: er werd namelijk aangegeven waar Mekka zich bevond ten opzichte van de positie van het vliegtuig (voornamelijk ten zuidoosten).

Het is aan die kleine dingetjes dat je merkt dat je op een ander continent vertoeft. Hoewel, het gezang van de Mezzuïn in de vroege ochtend is natuurlijk ook een weggever.

Zo begon mijn meest legendarsiche nieuwjaarsbrief. Ik was jong en op van de zenuwen en had hem dus vanbuiten geleerd. Als 5-jarige was mijn aandacht vooral gefocusd op het ogenblik net na de voordracht, namelijk het ontvangen van een cadootje van oma en opa. Tijdens mijn moment de gloire trok ik echter zo’n gezicht dat de hele familie (toen toch al zo’n 25 man in omvang) zich nog steeds een deuk lacht als bovenstaande gevleugelde woorden worden aangehaald.

Maar dat was niet de reden van dit schrijven. Het was de eerste maal dat Mijn Meest Dierbare en ik Kerst en Nieuw in ons nieuwe thuisland doorbrachten, ver weg van familie en vrienden (het bezoek van haar verwekkers even buiten beschouwing gelaten). En ik miste het toch een beetje, die hele heisa om een geboorte van meer dan 2000 jaar geleden en dan al dat vrolijk doen omdat ooit iemand vond dat op 1 januari de cirkel rond was. Het was de derde of de vierde keer sinds ons vertrek dat ik het gevoel had iets te missen, na KV, alternatief nieuwjaar en Ruddervoorde.

Ach wat, come’s with the job. Net zoals een blitsbezoek aan Beiroet en Damascus. Kan ik mee leven…

Het is een welgekend fenomeen in België dat in de jaren zestig van de vorige eeuw werd ingevoerd: de gastarbeider.

Wel, ook in Jordanië is hij goed gekend. Hier komen ze niet uit eerst Italië, dan Marokko of Turkije, maar uit Egypte, Sudan of de Fillipijnen. Helaas worden deze arbeidskrachten niet altijd even goed behandeld. Mijn Jordaanse courant titelde vandaag nog: “Guest workers still subject to abuse.” Zo is het in Amman algemeen geweten dat de Filipijnse ambassade tot 250 mishandelde en/of verstoten werksters opvangt.

Ook in ons appartementsgebouw huist zo’n gastarbeider: de conscierge is Egyptenaar. Een vriendelijke man, die tot onze grote spijt erbarmelijk behuisd is. De neerbuigende houding van onze medebewoners tegenover hem is ook frappant. Zij vinden het niet meer dan normaal dat M. het afval ophaalt, dagelijks hun wagen wast, het gebouw onderhoudt en voor dat alles slechts een kruipkot en een armoeloon krijgt.

En de Jordaniërs, die zijn zelf gastarbeider in golfstaten zoals Saudi Arabië, Koeweit of Qatar.

Het is 19 december. Ik heb mijn winterjas uitgehaald… om op een terrasje in Amman van een lekker zonnetje te genieten.

Terwijl er in België sneeuw uit de lucht valt, en op die manier de wegen geblokkeerd worden, daalt in Jordanië zand neer uit de hemel. Zandstormen zijn een jaarlijks fenomeen die Amman in een mistige stofwolk hullen, het best te vergelijken met smog.

Gevolg: het kraakt en knarst een beetje tussen deuren, ramen en tanden; In neus en mond heb je het gevoel alsof je net geholpen hebt bij het opschuren van het parket bij de familie Fromohio of bij het afbreken van een muur bij M&K; En alles is bedekt met een fijn laagje stof, zowel buiten als binnen.

Geef mij dan toch maar sneeuw, of gewoon een fijn zonnetje, zoals hier 90% van de tijd het geval is.

In Jordanië gelden dezelfde voorrangsregels als in België, ook al merk je daar in het dagelijkse leven niets van. Ik heb eerder de indruk dat het recht van de sterkste (lees: de grootste wagen) belangrijker is.

Toch verleende ik eergisteren met veel plezier voorrang aan mijn van rechts komende mede-weggebruiker: een kudde van een 70tal schapen en geiten, begeleid door een herder op een ezel.

Een andere cultuur heeft sowieso een invloed op je eetgewoontes. Niet alleen door een ander productaanbod, maar ook door het verschil in prijs. Wat in België een relatief goedkoop gerecht is, dat we meestal aten op het einde van de maand, is hier duur en dus een verwennerij.

Een voorbeeld hiervan is onze eigenste huisversie van Tagliatelli Carbonara (saus met room, ui, champignons en spek). In België heb je genoeg aan €5 om voor 3 personen eten te maken. Hier kost het ruim €11 om hetzelfde gerecht te maken. De reden: zowel champignons (2 maal duurder), spek (3 maal duurder) als room (8 maal duurder) zijn dure importproducten.

Onze pasta carbonara is dus geherclasseerd van ‘ideaal-eind-van-de-maand-gerecht’ naar ‘laat-ons-eens-zot-doen-met-dure-ingrediënten-maaltijd’

In Amman wordt gas aan huis geleverd in bidons. Hier ligt geen netwerk van gasleidingen. Gas wordt dan ook enkel gebruikt om te koken, niet om te verwarmen (daarvoor hebben ze mazout).

De gasleveranciers herken je aan het deuntje dat uit hun gammele camionettes weerklinkt. Dit deuntje werd in 1999 ingevoerd omdat de mensen het getoeter van de gasmannen beu waren.

Nu loopt er een project, gesteund door de EU, om dat deuntje voor een periode te vervangen door een nieuwe compositie, gebaseerd op de Jordaanse muzikale geschiedenis. Je kan dit leuke project helemaal volgen op The Gas Car Project.

Zo zie je maar dat de EU best wel leuke dingen op poten zet.

Je kent ze wel, de preventie- en sensibiliseringscampagnes op TV. Bij ons gaat het over stoppen met roken, Bob of Zet-hem-op, hier gaat het over iets anders.

Eerst dacht ik een filmpje van de lokale 11.11.11 te zien. Mannen geven geld door aan elkaar, steeds in het bijzijn van spelende kinderen. Een opa met kleinkinderen geeft geld aan een papa met zijn zoon, die het dan doorgeeft aan een leraar in een klas spelende koters. Tot plots de sfeer in het filmpje omslaat: de leraar verlaat de klas via een achterdeurtje en treedt een zolderkamer of kelderruimte binnen waar 5 gemaskerde mannen een bom zitten te maken. Dan verschijnt plots op het scherm (in ’t Arabisch, maar heb het laten vertalen door vrienden) dat het financieel steunen van terrorisme de toekomst van de kinderen schaadt.

Slik, in your face… En wij de vis- of groentereclame van de VLAM maar afdoen als een boodschap van algemeen nut.